September 2019
Een traditie als geen ander… als echte Oedelemnaar ga je met de kermis naar je ouders. Ons moeder, 86 jaar, geboren en getogen in Oedelem, woont er sinds vier jaar centraal op de markt. Na het drinken van een potje koffie met een stukje taart, doen we een toerke in het dorp.
Op dat moment is er een tentoonstelling in openlucht met oude foto’s aan de huizen in de Oudezakstraat, met de bijpassende vertellingen. Natuurlijk gaan we eens tot daar! Foto’s van vroeger flitsen me terug naar het verleden; ik voel de nostalgie, heimwee naar de goede oude tijd. Mijn jeugdsentiment leidt mijn gedachten naar de tijd toen mijn ouders nog jong waren, de verhalen van de vespers en de feesten ‘in den hof’, de verhalen uit café ‘t Veldzicht.
Ja, ik blik graag eens terug. Voor het slapengaan lees ik vaak nog eens de brieven van mijn grootmoeder die ze naar mijn vader schreef toen hij in het leger zat. Wat is het fijn om haar schrijfsels te lezen, opgesteld in de huisstijl van mijn grootouders. Als ze de zelfgeteelde tomaten en sla beschrijft, kan ik ze bijna smaken en ook de kalkoenen die ze kweekten, zie ik voor me. Mijn grootouders Laura en Pierre van Café t Veldzicht nochtans nooit gekend, Pierre overleed in ’72, en Laura in ’74 een jaar na mijn geboorte. De grootouders van Jan, Alice en Aloïs hadden in Vivenkapelle Café Tramstatie en een betonwerkerij.
Misschien koester ik met zoveel liefde mooie herinneringen omdat mijn vader op jonge leeftijd overleden is, zelf was ik pas 13 jaar. Het gemis is er nog altijd. Ik zie hoe er in elk van zijn drie dochters – de drie zussen van Perle d’Ozette – een stukje van hem verder leeft. Misschien is dit wel de reden waarom ik familie belangrijk vind.
Maar terug naar die septemberdag in 2019. Het is mooi weer en, zoals het hoort, stoppen we hier en daar eens om een babbelke te doen met oude bekenden om dan weer een stapje verder te zetten… Spontaan komen de verhalen bij ons moeder naar boven: ‘en hier woonde die… en daar woonde die…’ Ik hoor haar graag vertellen, ik zeg: ‘Moh ma toch, hoe jij dat nog allemaal weet.’ Ze heeft dan ook een heel goed geheugen en hoe ouder ze wordt, hoe meer verhalen er naar boven komen.
Vroeger kende iedereen elkaar in het dorp, het dorp hing goed samen en er was ook veel te doen in Oedelem. We passeren voorbij het oude huis van Willy De Pauw dat al enkele jaren onbewoond is. Jan zegt: ‘dat is hier een schoon pand, indien dit ooit te koop komt ben ik geïnteresseerd!’
Enkele weken later staat de woning te koop… en hier begint een nieuw avontuur…
Oktober 2019
Ik zie dat de woning van Willy De Pauw te koop staat. Gaan we eens kijken? Zeker, we maken met Immo Vermeyen een afspraak in de Oudezakstraat 14 in Oedelem. Een vriendelijke man onthaalt ons. Wanneer hij de sleutel in de voordeur stopt, opent die deur zich moeizaam. Een muffe geur komt ons tegemoet. Het huis is dan ook al sinds 2008 onbewoond en verlaten.
Rondkijkend is het alsof we 50 jaar terug in de tijd gaan. Het huis is nooit geleegd en er staat nog van alles. Ik moet zeggen: dat heeft wel een zekere charme. Na de benedenverdieping te hebben bezichtigd, gaan we naar boven. En daar… gaan we wel 100 jaar terug in de tijd! Een grote, mooie zolder overkoepelt het geheel van de woning. We wanen ons op de filmset van Lily en Marleen!
We gaan terug naar beneden langs een smalle trap die in de ‘woonplaats’ van Willy uitkomt. Onderaan de trap doen we nog een ontdekking: daar hangt nog ‘een ende droge worst’. Van welke datum? Ik wil het niet weten…Onder de trap bevindt zich een kelder met nog potten confituur, ingelegde boontjes, ingelegde peertjes, ingelegde mirabellekes, potten verf, lege kookpotten, lege bakken van vroeger, een fles Wortegemse… een hele voorraad, maar allemaal behoorlijk over datum.
We komen uit de kelder terug naar boven en vinden de ‘plaatse’ waar Willy leefde, alles is er nog onaangeroerd. Ik zie zijn grijzige jas aan de kapstok hangen, de jas die hij altijd droeg wanneer hij door zijn poort stond te piepen naar de voorbijgangers om een babbelke te slaan. Zijne ‘kaba’ om boodschappen te doen staat onder de kapstok.
Vervolgens ontdekken we het kleine keukentje. Er staat nog een bord met een soeplepel in de gootsteen en in de badkamer staat de frietketel, naast een smoutpot.
We zetten onze tocht verder naar de werkplaats of velomakerij van Willy. Het is duidelijk: Willy was een zeer spaarzame man en kon alles wel gebruiken. Dat wordt later bevestigd als ik zijn keukenkasten leegmaak waar botervlootjes en plastieken zakskes gestapeld liggen naast de rode papierkes van Hendrik Landuyt, een beenhouwer uit ons dorp.
En dan naar de tuin, waar we ons een weg banen tussen de vele takken en grassen. Als we ons omkeren, met ons gezicht naar de achterkant van de woning, zien we de kerktoren van Oedelem. Geweldig!
We zijn helemaal in de ban van het pand met al zijn mogelijkheden: de toffe tuin waar je zoveel mee kunt doen, de charmante woning, de oude fietsenmakerij, de garage ervoor… En dat allemaal in het hartje van Oedelem! De ideeën komen naar boven, ik zou hier zelf wel willen wonen onder de kerktoren… Maar neen, dat is geen optie… we wonen heel mooi in het landelijke Vivenkapelle. Vooral Jan is enthousiast over al het potentieel van het pand en zijn omgeving. We rijden naar huis met het vermoeden dat dit huis snel verkocht zal worden…. En dan liefst aan ons!
We maken een afspraak met het immokantoor en de huidige eigenaars en komen tot een overeenkomst: het huis wordt zo verkocht , met de volledige inboedel… ons hart slaat een slagje over, onze handen beginnen al te jeuken…
November 2019 – de droom groeit
We hadden het huis gekozen. Maar was dat wel zo? Naarmate de weken vorderden, leek het er meer en meer op dat het huis óns gekozen had.
Het oorspronkelijke plan was dat we de woning zouden renoveren en daarna verhuren. Maar hoe meer we in de Oudezakstraat nr. 14 kwamen, hoe meer we gingen nadenken over een andere bestemming. Onze gedachten werden geleid door zoveel spulletjes en souveniertjes uit de ‘tijd van toen’ die opdoken uit de kleurrijke inboedel: kermis- en koersaffiches, zaken uit de tijd van café Sportwereld toen Martha Bollaert hier de plak zwaaide en Willy zijn dagen in de velomakerij doorbracht… Heel wat dorpelingen weten nog wel een anekdote van Willy en Martha te vertellen.
De herinneringen en verhalen die opduiken prikkelen onze verbeelding. Ze raken ons en doen ons beseffen: dit huis heeft een ziel, het is een klein stukje erfgoed.
Jan, we kunnen dit toch niet laten verloren gaan? De vraag stellen is ze beantwoorden en samen besluiten we met het pand iets leuks te doen. Iets waardoor we nog meer mensen kunnen laten genieten van de sfeer van weleer die deze plek zo bijzonder maakt. Een kroeg uitbaten misschien, of een tearoom? We hebben hier geen ervaring mee, de uitdaging is dus groot. Maar ergens in me sluimert al langer de goesting om de stap te zetten.
Toen Nonkel Libert overleed in 2012 en café t’ Veldzicht te koop stond, hadden we hier ook al over nagedacht, maar toen waren we hier nog niet klaar voor. Nu stuwt het pand met al zijn charme en mogelijkheden ons in die richting. Een gastvrij huis inrichten waar mensen komen ontspannen in hartje Oedelem, zou ik dat aandurven?
En met wie, alleen kan ik dit toch niet doen?
November 2019 – de droom wordt een plan
Met wie de droom van een horecaverhaal werkelijkheid laten worden? Ik denk aan mijn zussen, het lijkt me wel heel leuk om dit met hen samen te doen.
Ik geloof erin, en Jan ondersteunt me, dus stuur ik Greet en Anne op 5 november 2019 volgende whatsapp: ‘Iets om over na te denken… hebben jullie zin om met mij iets te doen in de horeca in Oedelem?’ Ik krijg van allebei meteen positieve reacties: fantastisch, we zijn vertrokken, een nieuwe uitdaging, we zien het volledig zitten!
Met een klein hartje vertel ik het aan ons moeder. ‘Ma, ik moet een keer iets vertellen… Ge weet, dat huis van Willy De Pauw? We zouden daar graag een kroeg beginnen?’ ‘Ge gaat toch geen café beginnen, hé…’ Nee ma, het wordt een huiskamerkroeg. ‘Een wadde?’ Ik vertel over het concept van een huiskamerkroeg waar je in een gezellige sfeer iets kan eten en drinken, een huiselijke plek met een houtkachel, een canapé en veel ruimte voor warmte en nostalgie.
Eerder deze week vroeg ik nog eens aan mijn zussen wat er begin november 2019 door hen heen ging toen ze mijn whatsappke ontvingen. Greet zei: ‘ik had er al eens over nagedacht om iets anders te doen. Na 32 jaar lesgeven in het kleuter in de gemeenteschool De Notelaar in Oedelem was het tijd voor iets nieuws, maar ja, wat en hoe? En toen kreeg ik jouw berichtje, Els, met de vraag om mee te stappen in een nieuw verhaal. Het leek wel een geschenk uit de hemel. Ik moest daar helemaal niet lang over nadenken, tuurlijk dadde! Ik was trouwens meteen al aan het fantaseren, ideeën kwamen in me op. En ja, ik zie het nog steeds volledig zitten, enerzijds helpen in de zaak en anderzijds blijven lesgeven aan de kleine kapoenen. Twee verschillende, maar o zo boeiende werelden.’
Anne zei: : ‘Na 41 jaar met hart en ziel in het Boudewijn Seapark te hebben gewerkt, stond ik voor een dilemma: ga ik nog een paar jaar door of stop ik ermee. En plots was daar jouw vraag om iets samen te beginnen in Oedelem. Wij – de 3 zussen – samen aan de slag… het maakte voor mij de beslissing om te stoppen makkelijker.’
Na veel brainstormen kreeg het concept vorm. Een huiskamerkroeg zal het worden. En eigenlijk is dat ook altijd al een beetje een droom van me geweest. Dus ja, het voelt goed, het komt goed! We staan met zijn drieën te popelen om iedereen met een warm hart in ‘onze huiskamer’ te mogen verwelkomen.
We krijgen de sleutel op 10/12/2019…
December-Januari 2020
De sleutel van ons pand in de Oudezakstraat is overhandigd, het is winter en behoorlijk fris. Na de gezellige feestdagen beginnen we met volle moed aan de opkuis van de woning.
Het is er ijskoud, in de velomakerij staat nog een oude gaskachel, we steken hem aan en… ja hoor, hij werkt nog ! Geen wonder dat hij werkt, Willy was zo zuinig dat hij het kacheltje altijd maar op het waakvlammetje zette, zelfs toen toen het vroor dat het kraakte.
Een huis gevuld met een huishouden van twee generaties, elke kast, elk schuifje zit volgepropt met allerlei prullaria. Martha gaf duidelijk graag geld uit aan kledij en snuisterijen. Maar Willy mocht het niet weten: weggesmeten geld… hij kon zelfs geen geld uitgeven aan vuilniszakken, hij stopte alle beetjes afval die hij had hier en daar bij de buren in de vuilniszak.
Laat me iets over Martha Bollaert vertellen. Ze was de enige dochter van Augusta en August Bollaert. Haar vader had de ludieke bijnaam ‘puiste Bollaert’ die verwijst naar zijn kleine gestalte. ‘Een puiste groot’ zeiden ze toen in de volksmond.
Van haar ouders, afkomstig uit de volkse badstad Blankenberge, vind ik nog heel wat spulletjes terug. Niet onlogisch: ze hebben hier een huishoudwinkeltje, smidse en café gehouden. De smidse werd later de werkplaats van Willy.
Martha was eigenlijk het ideale meisje om non te worden. Toen ze nog niet zeker was wat het leven haar zou brengen, verbleef ze een tijdje in het klooster in Ruiselede. Ze raakte echter niet verder dan de keuken en besliste dan maar om terug naar Oedelem te gaan. Martha had niet veel succes in de liefde, wel had ze een voorliefde voor de Duitse soldaten. Niet dat ze nog niet eerder een lief had gehad, maar het verlangen naar een huwelijk liet wat op zich wachten. Tot ze Willy leerde kennen, een vrijgezel afkomstig uit t’hoekske, nabij de grens aan Beernem. In 1950 trouwen ze, maar door het leeftijdsverschil – Willy was 17 jaar jonger dan zij – bleef het huwelijk kinderloos. De kinderwens van Martha werd dan wel niet ingevuld, maar het buurmeisje Ann was vaak bij haar te vinden. Om terracotta potjes te schilderen, tekeningen in te kleuren… Martha vond het leuk dat Ann er was en beschouwde haar een beetje als haar kleine meisje.
Hoe ik dat allemaal weet? De vele verhalen worden me kleurrijk verteld door onze buren, de familie Matthijs die goed op de hoogte is en zich nog veel herinnert. De eerste keer toen ik bij Koen en Agnes binnenkwam, wist ik trouwens niet waar eerst gekeken: de voorkamer van onze buren hangt vol met mooie schilderwerkjes, wat een artiest!
Door hun verhalen zie ik het huis waar onze huiskamerkroeg komt bijna voor me als was het een schilderijtje. Het geeft me zin om onze eigen penseelstreken toe te voegen. Maar daarover meer als ik vertel over het begin van Perle d’Ozette.
Voorjaar 2020, stapjes in het huis
Tussen mijn vele foto’s en filmpjes zit een opname van het pand in de Oudezakstraat 14 toen alles nog was zoals we het voor het eerst aantroffen.
Ik geef wat beschrijvingen mee zodat jullie die zelf kunnen aanvullen met beelden uit jullie fantasie. Want zo voelde het een beetje, in het voorjaar van 2020: alsof hier een plekje lag dat niet mis zou staan in een sprookje, een plekje dat al van bij de eerste kennismaking een beroep deed op onze fantasie. Het was in die warme lente dat wij aan de opkuis bezig waren. Een lente waarin het groen in alle tuinen ontploft leek, aangestoken door een gulle zon en zuiderse temperaturen. Dat was ook zo bij de woning waar we binnenkort onze kroeg openen. In de tuin banen we ons een weg tussen het opgeschoten gras. Mocht er toen al sprake geweest zijn van Maai Mei Niet, dan had men hier opnames kunnen maken voor een promocampagne.
De bomen hebben hun takken onverhinderd het licht laten zoeken. Klimop kruipt hier en daar langs de muren omhoog. Bij de tuinkamer met al het glas, lijkt het alsof de plant nieuwsgierig naar binnen komt kijken. Het kost me weinig moeite om terug te keren in de tijd. Ik zie de lochting voor me, toen er nog met toewijding seizoensgroenten werden gekweekt. Ik zie konijnen rondhuppelen in het gras. Het was vooral Martha die ze verzorgde, haar liefde voor dieren was groot! Achteraan in de tuin kakelen de kippen, want een koppelei met spek was één van Willy’s favouriete gerechtjes.
We weten het meteen: de oude appelaar laten we staan. Waarom? We zien jou er al zitten onder zijn bloesems, bladerdek of vruchten, op een terras, iets lekkers binnen handbereik. Zie je het ook al voor je? Jij luisterend naar de vogels, het water dat plonst in het beekje en de zon op je snoet?
Waar een afgedankte wasmachine staat, touwen liggen om zakken te binden, en bezems en trekkers gebruiksklaar staan, zullen we de Perle d’Ozette rokersruimte inrichten.
Het hart van de woning blijft de keuken. Wie aan grootmoeders keuken denkt, ziet een ruimte voor zich zoals wij die hier aantreffen. De sfeer willen we behouden, wanneer we hier met plezier iets smaakvols voor jullie bereiden. We kijken er zo naar uit om jullie na een fietstocht of wandeling te verwennen met iets hartigs of iets zoets.
Voorjaar 2020, meer stapjes in het huis
Zoals beloofd, keren we ook in dit verhaaltje terug naar voorjaar 2020. De vorige keer waren we gestopt in de keuken, de plaats waar het straks de dag door heerlijk moet gaan geuren.
Nu komen we in de ruimte die als extra plaats voor de kaarting werd ingezet toen hier Café Sportwereld was gehuisvest. In Café Sportwereld moest je zijn voor een frisse pint, de laatste nieuwtjes, maar ook om een kaartje te leggen. De café was altijd kraaknet, dankzij Martha en Gusta die er continu in de weer waren. De mannen van het muziek – die er kwamen verpozen tussen de noten en melodieën door – zetten de twee vrouwen graag eens op hun paard.
Met opzet gooiden ze een glaasje omver, of lieten ze de as van hun sigaretten op de grond vallen. Sneller dan de wind kwamen Martha en Gusta dan aangesneld met emmer en dweil.
De voorplaatse van vroeger wordt de bar van Perle d’Ozette. We maken er een gezellige ontmoetingsplaats van waar je na het werk met je collega’s afspreekt om er een leuke avond te beleven. Je komt Perle d’Ozette binnen via de inkom, ofwel de vroegere garage waar Willy zijn kakigroene Volkswagen kever geparkeerd stond. De auto kwam bijna nooit buiten, want Willy nam steevast de fiets om ergens heen te gaan.
De foto is een tafereeltje van kaarters in t’veldzicht aan het vliegende paard te Oedelem. UIterst links ons grootmoeder Laura Hudders en overgrootmoeder Silvie Landuyt.
Het zaaltje dat aansluit op de tuin wordt onze polyvalente ruimte. Je kunt er je verjaardag vieren, een drink organiseren, een workshop, een rouwmaaltijd, een heerlijk ontbijt. Wij verzorgen het allemaal voor jullie, met veel liefde en inzet!
Zou het niet fijn zijn om te weten wie er allemaal op deze foto staat? Ik heb de foto ontvangen van Henri Zutterman, de man met de bolhoed is Julien Geirnaert, Fiel Vande Vijvere staat er ook op, de man met accordeon is Julien Teerlinck. Klik op de foto om hem te vergroten. Wie helpt mee zoeken?
De opruiming, het huis moet leeg, het hart loopt vol..
De hele woning, van zolder tot kelder, moet geleegd worden. Veel opruimwerk dus, maar ik zie daar eigenlijk niet tegenop. Ik doe dan ook de ene ontdekking na de andere zodat dozen openen een spannende bezigheid wordt. Natuurlijk heb ik ook momenten, als ik de inboedel in zijn geheel overloop, dat ik bij mezelf denk: ‘waar zijn we nu toch aan begonnen?’
Ik zet me dan op de stoel in het midden van de living en staar door het raam naar de overwoekerde tuin. Ik zet het raam open om de geur van beslotenheid te verjagen, schuif de gordijnen opzij en laad mijn batterijen op met het zonlicht dat naar binnen schijnt.
Dat geeft me de nodige energie om voort te doen. Voortdoen is keuzes maken: wat gaat naar het containerpark, wat kan ik eventueel nog gebruiken in de huiskamerkroeg. De leuke, bruikbare spulletjes worden verzameld in bananendozen: glaswerk, fotokaders, stoffen, kandelaars… Alles gaat door mijn vingers en ik besef dat ik levensmomenten en tijdsdocumenten in mijn handen houd: herinneringen aan tripjes naar Blankenberge, een uitstap naar Lourdes, de kostuums en de jas van Willy die nog in de kast hangen.
Eronder staan, ongeschonden en wellicht nog opgeblonken onder het laagje stof, de ‘beste’ schoenen die hij droeg om naar een begrafenis te gaan. Van Martha vind ik schoolboeken, maar ook de stille getuigen van haar creativiteit: een tekenboek, haar naaigerief, de breiwol, netjes per kleur opgerold. Hoe graag had ik het romantische bloemetjesbehang van de mooiste kamer – haar kamer, links op de bovenverdieping – kunnen behouden. Maar helaas, daar heeft de tand des tijds zich te hard in vastgebeten.
Ik ben gefascineerd door de vele ‘koekedozen’ en ‘spekkedozen’ die ik vind, versierd met mooie plaatjes. Ze brengen zoetemuiltjes al in de juiste stemming voor zoets en lekkers. In een kast vind ik ook een oude casettespeler terug. Ik zoek een stopcontact en laat wat muziek spelen. Ik had het kunnen denken, de koning van het Vlaamse lied, Will Tura, vult het huis…
De renovatie van een pareltje
Dat er heel wat werk verzet moet worden, is natuurlijk niet verwonderlijk; het huis dateert immers van 1911. Het feit dat we enerzijds grondig werk willen leveren en anderzijds de authenticiteit van de woning maximaal willen respecteren, maakt de klus arbeidsintensief.
Maar geen nood, mijn man Jan werkt heel actief mee in de verbouwing en volgt alles nauwgezet op. En onze kinderen steken al even graag een handje toe. Elke zaterdag is ons gezin aanwezig op de werf, in de week is het aan de aannemers!
Het gebouwtje waar vroeger de living, keuken en koterijen van Willy waren, wordt afgebroken. Van de afbraakstenen werden er 7000 Oedelemse stenen gepoetst om opnieuw te gebruiken in de tuinmuur.
Het dakgebinte van de oude velomakerij wordt volledig vernieuwd. De authentieke pannen werden gerecupereerd om opnieuw te gebruiken. We willen absoluut het pand terug zien zoals het voorheen was, maar de achterkant moet omwille van de veiligheid wel fiks gerenoveerd worden.
Ook de dorpstuin moet grondig worden aangepakt. Daarvoor raakten we helemaal geïnspireerd door de prachtige groenaanleg van tuinarchitect Chris Ghyselen uit Oostveld. We zullen met hem samenwerken en ik kan al verklappen dat een waterpartijtje in de tuin zal zorgen voor dat extra tikkeltje vakantiegevoel.
In één van de zithoekjes in onze natuurlijke, kleurrijke tuin zul je in alle rust en stilte wat kunnen rondkijken en… genieten.
Over kopjes en schoteltjes
Ik ben gek op gekleurde en gebloemde kopjes en schoteltjes. Ik geniet van hun schoonheid, of ze nu netjes in een mooie vitrinekast staan of op een mooi gedekte tafel waar ze aankondigen dat er straks iets lekkers te eten valt. Het zijn de details die het verschil maken, die zeggen: ‘Ik maak het mooi voor jou zodat je met al je zintuigen mag genieten.’
We vinden in het huis in de Oudezakstraat heel wat kopjes en schoteltjes in pasteltinten van Villeroy en Boch, maar het lijkt ons onmogelijk om ze weer aan te vullen tot een volledig servies. Dus moeten we op zoek naar iets anders.
Welke kopjes en schoteltjes passen straks in de sfeer van onze huiskamerkroeg?
Met mijn oudste zus Anne gaan we kijken bij een groothandel in serviezen, maar na twee uur rondlopen in de gigantische showroom zijn we het erover eens: het is een heel mooi gamma, maar er zit niets tussen dat ons écht bekoort. Wij willen iets leuks, iets met een speels effect, in verschillende tinten die makkelijk onderling combineerbaar zijn.
We zijn op zoek naar een uniek servies, met dat tikkeltje meer.
Onze zoektocht brengt ons bij Riet Muylaert die jullie wellicht kennen als de zangeres Riet, voorheen Jackobond. We spreken af bij haar zus Saar in de gezellig tuin van de ouderlijke woning in Beernem. Beide zusjes hebben een warme uitstraling waardoor je je meteen op je gemak voelt.
‘Wil je een kopje drinken?’ vraagt Riet: ‘Je moet toch eens ervaren hoe het voelt om uit de kopjes te drinken?.’ We zeggen geen nee, want het is 14 u in de namiddag en tijd voor een ‘tasse kaffie’.
Met liefde presenteert Riet alle uitvoeringen van haar servies op de tafel, in mooie kleuren en vormen. We weten het zeker: de handgemaakte koffietassen en bordjes zijn precies iets voor in onze kroeg.
Als ik thuiskom zoek ik Riet haar liedjes op en terwijl ik luister naar haar versie van Marva’s ‘Eiland in groen en blauw’ bedenk ik dat die net zo mooi en gevoelig is als haar kopjes.
Hier zit alweer een mooi verhaal achter: een meisje uit Beernem met een hemelse stem maakt pareltjes van keramiek. Wedden dat die artistieke kracht jouw koffie of thee straks nog smaakvoller maakt? In afwachting kun je je al laten charmeren door haar muziek…
Je houdt ervan of je hebt er een afkeer van…
Een bezoekje aan een tweedehandszaak of –markt heeft iets avontuurlijks: je weet nooit wat in het aanbod van de dag zit of met wat je naar buiten zal gaan. Niet iedereen stelt dat concept op prijs, maar mijn dag is altijd goed als ik kan struinen tussen ‘pre-loved’ objecten zoals ze dat nu zo mooi noemen.
En dat is zeker zo als ik voor een prikje iets vind dat bruikbaar is voor onze kroeg. Aan de meeste spulletjes uit de kringloopwinkel hangt ook een verhaal vast en ik vind het mooi om een meubeltje, een decoratiestuk of een gebruiksvoorwerp een tweede leven te geven. Dat kán ook omdat er vroeger veel moois werd geproduceerd dat van goede kwaliteit is; gemaakt om een leven (of meerdere generaties!) mee te gaan.
En de patine, de sfeer: die krijg je er gratis bij. Hoe anders dan de massaproductie van prullaria ‘Made in China’, bedoeld om snel in de vergeethoek te geraken en te worden vervangen door iets nieuws. Dat brengt mij een extra motivatie: wie een nieuwe bestemming geeft aan bestaande spullen in plaats van nieuwe aan te kopen, draagt een steentje bij aan het milieu.
Onder het motto ‘shop met je hart, want dat klopt’, stap ik dan ook heel regelmatig zo een winkeltje binnen. De ene keer met meer succes dan de andere… en soms brengt de ene vondst je bij de andere.
We hadden een uitstapje naar Noord-Brabant gepland, naar een zaak waar we online toffe barstoelen hadden gevonden. Die wilden we graag eens zien en we wilden er ook eens op gaan zitten; ze uitproberen voor jullie dus. Bij Gerard in Maarheze – die mooie industriële, vintage spullen heeft – testen we niet alleen onze barkrukken, maar krijgen we ook de tip om eens Malle Pietje in Asten te bezoeken. Malle Pietje is in Nederland trouwens een veel voorkomende naam voor handelaars in antiek.
Jan ziet er een heel mooi windmolentje in ijzer; een perfecte aankoop, want de oude windmolen van Willy was aan vervanging toe. Ondertussen staat onze windmolen al te blinken in de tuin van Perle d’Ozette.
Van bij Malle Pietje gaan we naar Gezellige Meuk. ‘Meuk’ is oude troep of oude rommel, maar die omschrijving doet de leuke brocante die er verzameld is te weinig eer aan. Tientallen handelaars hebben er een eigen standje… waar beginnen we?
Rijtje per rijtje overlopen we alles. Elke stop bij een interessant standje levert ons een adres naar een volgende ontdekking op. Als we naar huis terugkeren zit onze auto volgeladen met originele spulletjes om Perle d’Ozette aan te kleden. Wat een boeiende ervaring, wat een fijne dag vol ontmoetingen met leuke, gepassioneerde mensen… Pre-loved? I love it!
Onze Perle d’Ozette: van afbraak gered
Vandaag kwam ik per toeval de advertentie tegen waarmee De Oudezakstraat 14 in 2019 te koop werd gezet. Zou je geloven dat het even slikken was?
Ik las, en ik citeer letterlijk: ‘volgens de noden van de huidige tijd is het perfect mogelijk om er een project te realiseren: ofwel een totaalrenovatie tot 1 of 2 woningen, ofwel een nieuwbouwproject met 4 of 6 appartementen of woongelegenheden !‘’
Dat is het dus níet geworden. Wat wij met de huiskamerkroeg doen, leunt meer aan bij de andere mogelijkheid die ook in de advertentie vermeld werd: ‘Nostalgisch bekeken is dit een prachtlocatie waar de tijd is blijven stilstaan, maar waar de creatievelingen onbeperkte mogelijkheden hebben.’
Van al die mogelijkheden hebben wij er heel bewust voor gekozen om de charmante typische dorpswoning te vullen met nieuw leven… maar dan met respect voor de geschiedenis!
Geen nieuwbouwproject dus, maar een hergebruik of recyclage van de woning met daarbovenop een persoonlijke touch en hedendaags comfort. Ten eerste zijn er in Oedelem al heel wat appartementen en ten tweede… zijn we vooral ons hart gevolgd!
In het recycleren is al heel wat tijd gegaan, maar als ik de spreuk hieronder lees, dan weet ik dat we onze tijd nooit beter besteed hebben dan tussen 2019 en nu!
En ja, de komende jaren hopen we in de Oudezakstraat 14 – waar dus géén appartementen staan – veel tijd (en lekkere hapjes, goede glaasjes en toffe babbels…) met jullie te delen!
is wasted time
Spring eens binnen, wees welkom!
Wil je nog verhalen van Perle d’Ozette?
Volg ons op Facebook en lees meer over de geschiedenis van ons dorp en ons huis.